Strona główna » Archives for admin » Strona 6

Przewód słuchowy zewnętrzny jest chroniony przez woskowinę uszną, która stanowi barierę dla drobnoustrojów, wspomaga oczyszczanie ucha z zanieczyszczeń i nawilża tkanki. Jednak z różnych przyczyn jej nadmiar może się gromadzić, co jest niekorzystne. Tak zwany czop woskowinowy bywa przyczyną przykrych dolegliwości, zwiększa też ryzyko infekcji i uszkodzenia słuchu. Podpowiadamy, jak usunąć czop woskowinowy, czego unikać i jak prawidłowo dbać o higienę uszu, aby zapobiegać nadprodukcji wydzieliny.

Czym jest woskowina uszna?

Przewód słuchowy zewnętrzny (kanał słuchowy) ma długość ok. 3 cm i jest zagięty. Częściowo składa się z tkanki chrzęstnej, pokrytej skórą z włosami, które pełnią funkcję ochronną przed wnikaniem zanieczyszczeń. Na zewnętrznej części przewodu obecne są też gruczoły woskowinowe i potowe. Pierwsze z nich odpowiadają za wytwarzanie wydzieliny, tak zwanej woskowiny usznej czy też woszczku.

Woskowina uszna stanowi mieszaninę wydzielin gruczołów łojowych, potowych i martwych komórek złuszczonego naskórka. Przewód słuchowy zewnętrzny jest stale pokryty niewielką ilością woszczku. Ucho ma zdolność do samooczyszczania się na drodze naturalnej migracji komórek w kierunku ujścia kanału słuchowego do zagłębienia małżowin usznych.

Jakie funkcje pełni woskowina w uchu?

Woskowina odgrywa niezwykle istotną rolę. Ma lepką konsystencję, dzięki czemu wychwytuje brud i patogeny. Chroni głębsze elementy znajdujące się w uchu przed negatywnym wpływem zanieczyszczeń, bakterii, grzybów i wirusów. Dzięki odpowiedniej ilości woskowiny delikatne tkanki są stale nawilżone, a to zmniejsza ryzyko wysuszenia, pękania i otarć. Ponadto woskowina pełni funkcję regulatora prawidłowego pH na powierzchni tkanek wyściełających przewód słuchowy, a tym samym zapobiega nadmiernemu namnażaniu się patogenów, utrzymując optymalne proporcje mikrobiomu.

Czym jest i jak powstaje czop woskowinowy?

Optymalna ilość woskowiny jest niezbędna do zachowania zdrowia narządu słuchu. Jednak nadmiar wosku może doprowadzić do wytworzenia się tak zwanego czopu woskowinowego. Powstaje on w wyniku nagromadzenia się wydzieliny, w której potem zbierają się zanieczyszczenia. Z czasem wydzielina gęstnieje i doprowadza do częściowego lub całkowitego zwężenia światła przewodu słuchowego. Twardy korek z zalegającej woskowiny trzeba bezpiecznie usunąć.

Czynniki zwiększające wytwarzanie nadmiaru woskowiny

Zwykle przewodu słuchowego nie trzeba regularnie czyścić. Ważne jest natomiast unikanie czynników, które mogą doprowadzić do powstania czopu woskowinowego. Na gromadzenie się woszczku mogą wpływać wady anatomiczne przewodu słuchowego. Gdy jest on nadmiernie zagięty lub wąski, wydzielina ma utrudnione ujście. Do produkcji nadmiernej ilości woskowiny przyczyniają się także czynniki zewnętrzne, np. noszenie aparatu słuchowego i częste korzystanie ze słuchawek dousznych. Urządzenia umieszczane w kanale słuchowym uniemożliwiają prawidłowe, naturalne oczyszczanie uszu. Mogą także drażnić tkanki, a to przyczynia się do nadprodukcji woskowiny.

Czynnikiem zwiększającym produkcję woskowiny są również zanieczyszczenia. Ten problem częściej dotyczy osób, które ze względu na rodzaj pracy są zmuszone przebywać w zakurzonych pomieszczeniach.

Czop woskowinowy powstaje także jako konsekwencja niewłaściwej higieny uszu. Mowa nie o nieefektywnym oczyszczaniu ucha zewnętrznego, a o zbyt intensywnej ingerencji w przewód słuchowy. Wkładanie patyczków higienicznych do przewodu słuchowego może doprowadzić nie tylko do perforacji błony bębenkowej, lecz także przesuwania woskowiny do głębszych części ucha, a tym samym jej zalegania.

Jakie objawy daje ucho zatkane woskowiną?

Początkowo drobna grudka woskowiny może z czasem narastać. W zależności od jej objętości mogą pojawić się nieprzyjemne dolegliwości, takie jak.:

• uczucie wilgoci w uchu;
• uczucie rozpierania, pełności;
• uczucie zatkanego ucha;
• pogorszenie słuchu;
• ból ucha;
• szumy uszne, piski;
• kaszel;
• zawroty głowy.

W przypadku czopu woskowinowego charakterystyczne jest nagłe nasilenie się dolegliwości bólowych po zamoczeniu ucha. Pod wpływem wody korek pęcznieje, napierając na tkanki.

Czym grozi zatkanie ucha przez korek woskowinowy?

Zatkane woskowiną ucho staje się bardziej narażone na zakażenie. Drobnoustroje zalegające w ciepłym i wilgotnym środowisku znacznie szybciej się namnażają. W wyniku dużej ilości woskowiny proces samooczyszczania staje się nieefektywny i problem narasta. Czop woskowinowy jest więc jednym z czynników, który zwiększa ryzyko infekcji ucha. Ponadto przesuwanie się twardej woskowiny w głąb przewodu słuchowego grozi także uszkodzeniem błony bębenkowej, a nawet utratą słuchu.

Czego nie stosować do usuwania woskowiny?

Pod żadnym pozorem nie należy podejmować samodzielnych prób mechanicznego usuwania czopu woskowinowego. Do kanału słuchowego nie powinno się wkładać żadnych przedmiotów. W najlepszym przypadku grozi to podrażnieniem delikatnych tkanek, co zwiększa ryzyko zapalenia ucha, a w najgorszym – do głębszego zaczopowania ucha i przebicia delikatnej membrany. Nie zaleca się także stosowania groźnych dla zdrowia domowych sposobów, takich jak świecowanie uszu czy samodzielne płukanie ucha pod ciśnieniem. Takie praktyki niosą ryzyko szeregu powikłań.

Jak prawidłowo oczyścić ucho z woskowiny?

Jeśli czop woskowinowy nie wywołuje jeszcze bardzo uporczywych dolegliwości, można spróbować usunąć go samodzielnie. W pierwszej kolejności korek należy zmiękczyć i rozpuścić. Do tego służą specjalne krople lub spraye dostępne w aptece. W celu usunięcia woskowiny z uszu środki takie aplikuje się zwykle kilka razy dziennie, kierując się instrukcją dołączoną do opakowania. Systematyczne rozpuszczanie czopu woskowinowego powinno przynieść efekty po maksymalnie kilku dniach. Wydzielina zwykle wypływa samoistnie. Aby oczyścić małżowinę, najlepiej przetrzeć ją delikatnie zwilżonym wacikiem kosmetycznym.

Kiedy problem czopu woskowinowego należy skonsultować z laryngologiem?

Jeśli próby samodzielnego usunięcia nadmiaru woskowiny nie przyniosły efektów, należy zgłosić się do laryngologa. Istnieją różne sposoby usuwania czopu, a o ich wyborze decyduje lekarz. Specjalista przed czyszczeniem uszu jest w stanie obejrzeć wnętrze kanału słuchowego. Również po bezbolesnym zabiegu sprawdzi, czy nie doszło do jakichkolwiek uszkodzeń.

Do laryngologa warto się udać również, jeśli wystąpią niepokojące objawy towarzyszące, takie jak silny ból, zawroty głowy, krwisty wyciek z ucha.

Jak zapobiegać powstawaniu czopu woskowinowego? Prawidłowa higiena

Aby zapobiegać ponownemu zaczopowaniu ucha, trzeba pamiętać o prawidłowej higienie i kilku podstawowych zasadach:

• jeśli ucho ma skłonność do nadprodukcji woskowiny i nie możesz wykluczyć czynników, które się do tego przyczyniają, stosuj regularnie spraye i krople do czyszczenia uszu – nie używaj ich zbyt często bez potrzeby;
• patyczki do uszu stosuj tylko do oczyszczania małżowiny usznej;
• myj tylko niewielki fragment przewodu słuchowego, najlepiej za pomocą czystego palca lub zwilżonego wacika;
• unikaj zanieczyszczeń i dymu tytoniowego;
• po kąpieli dokładnie osuszaj uszy, unikaj długotrwałego utrzymywania się wilgoci w uchu.

Czop woskowinowy – FAQ

Jak usunąć czop woskowinowy?

Czop woskowinowy można usunąć za pomocą specjalnych preparatów dostępnych w aptece. Jeśli nie przynosi to efektu, należy skorzystać z pomocy specjalisty. Pod żadnym pozorem nie należy samodzielnie usuwać czopu woskowinowego przy użyciu metod mechanicznych.

Jak sprawdzić, czy mam czop woskowinowy w uchu?

Typowym objawem powstania czopu woskowinowego jest pogorszenie słuchu. Do innych możliwych dolegliwości należą: uczucie rozpierania i wilgoci w uchu, zatkanie ucha, szumy uszne, kaszel.

Od czego robi się czop woskowinowy?

Czop woskowinowy powstaje w wyniku nagromadzenia woskowiny. Przyczyną może być nieprawidłowa budowa anatomiczna ucha, noszenie aparatu słuchowego, a także nieodpowiednia higiena uszu.

Źródła

1. Kacprzyk, Czop woskowinowy – jak prawidłowo dbać o higienę uszu, https://www.mp.pl/pacjent/otolaryngologia/inne-zagadnienia/286540,uszy-woskowina-czop

LIX/15356/03/24

Strona główna » Archives for admin » Strona 6

Każda ciecz inna niż woskowina, która pojawia się u ujścia przewodu słuchowego, stanowi powód do niepokoju. Jeżeli ma żółtawe zabarwienie (niezależnie od tego, czy jest gęsta czy wodnista), z dużym prawdopodobieństwem możemy ją sklasyfikować jako ropę. Jakie są możliwe przyczyny ropnego wycieku z ucha, jakie dolegliwości mu towarzyszą i jak przebiega leczenie? Czy w terapii zawsze stosuje się antybiotyki? Aby to sprawdzić, przeczytaj poniższy artykuł.

Przyczyny wycieku wydzieliny z ucha

Bezpośrednią przyczyną wystąpienia zapalenia ucha jest kontakt narządu z patogenami, które namnażają się w sprzyjających warunkach. Zakażenie może mieć podłoże wirusowe, bakteryjne lub grzybicze. Zdarzają się też przypadki infekcji mieszanych, np. wówczas, gdy stan zapalny wywołany przez wirusy zostanie dodatkowo nadkażony bakteryjnie.

Najczęstszą przyczyną wycieku ropnej wydzieliny z przewodu słuchowego jest ostre zapalenie ucha środkowego. Choroba ma podłoże bakteryjne i często rozwija się ze zwykłego przeziębienia. Wynika to z budowy anatomicznej ludzkiego organizmu. Górne drogi oddechowe (jama nosowa, gardło, zatoki) mają bezpośrednie połączenie z narządem słuchu, przez co stany zapalne mogą łatwo rozprzestrzeniać się z jednego obszaru na drugi.

Inną przyczyną ropnego wysięku może być tzw. ucho pływaka. To potoczna nazwa ostrego zapalenia ucha zewnętrznego, które najczęściej jest spowodowane ekspozycją kanału słuchowego na wodę. Choroba ma podłoże bakteryjne – wywołuje ją tzw. pałeczka ropy błękitnej. Jej pośrednią przyczyną jest osłabienie naturalnej bariery ochronnej narządu. „Ucho pływaka” bywa diagnozowane również u osób, które czyszczą uszy patyczkami higienicznymi lub wkładają do nich palce. W ten sposób pozbywają się niezbędnego dla zachowania zdrowia woszczku, a często również uszkadzają naskórek, pozostawiając otwartą drogę do rozwoju patogenów.

Z tego samego powodu osoby zmagające się z chorobami skóry (np. egzemą) chorują na zapalenie ucha środkowego częściej niż inni. Podobnie czynnikiem ryzyka jest przebywanie w miejscu, gdzie panuje ciepły i wilgotny mikroklimat. Zdarzają się również przypadki tzw. alergicznego zapalenia ucha. Występuje ono najczęściej u dzieci i niemowląt, jednak bywa diagnozowane również u dorosłych pacjentów.

Infekcja nie jest jedyną możliwą przyczyną wycieku ropy z ucha. Nieco rzadziej zdarza się, że ten objaw zostaje wywołany przez guz perlisty, czyli tzw. perlak. Zazwyczaj powstaje on w uchu środkowym i składa się z komórek nabłonka wielowarstwowego płaskiego rogowaciejącego, złogów cholesterolu oraz keratyny.

Zmiana tego typu przypomina swoim kształtem perłę. Narastając, uciska tkanki i prowadzi do ich degradacji. W ten sposób uszkodzeniu mogą ulec takie elementy ucha, jak błona bębenkowa, jama bębenkowa, kosteczki słuchowe, trąbka słuchowa (tzw. trąbka Eustachiusza), okienko owalne, jama sutkowa czy komórki sutkowe. Perlaki zwiększają ryzyko wystąpienia zapalenia ucha środkowego.

Objawy towarzyszące wyciekowi z ucha

Wyciek ropy z ucha to tylko jeden z objawów toczącej się infekcji lub urazu. Zwykle występuje równolegle z innymi charakterystycznymi symptomami. W zależności od tego, jaka jest dokładna przyczyna choroby oraz jak zaawansowany jest jej proces, symptomy mogą mieć różną intensywność.

Typowe objawy towarzyszące zakażeniu ucha (oprócz ropnego wycieku) to:

• perforacja błony bębenkowej,
• przewlekły lub ostry ból ucha,
• tkliwość w obrębie ucha zewnętrznego,
• obrzęk w obrębie ucha środkowego lub wewnętrznego i związane z nim osłabienie słuchu.

W przebiegu zapalenia mogą pojawić się również objawy ogólne, m.in. gorączka czy osłabienie. Jeżeli ból ucha jest przewlekły, może naprzemiennie nasilać się i ustępować. Nie wszystkie z wymienionych wyżej symptomów muszą się pojawić. Mogą też występować osobno lub równolegle.

Co zrobić w przypadku wystąpienia ropnego stanu zapalnego w uchu?

Jeżeli zauważysz u siebie jakiekolwiek dolegliwości związane z narządem słuchu, jak najszybciej skonsultuj się z lekarzem laryngologiem, otolaryngologiem i/lub audiologiem. Wczesne rozpoznanie jest kluczowe dla skuteczności każdej terapii.

Dolegliwości bólowe mogą być leczone doraźnie za pomocą środków znieczulających. Sposób usuwania przyczyny zapalenia ucha jest uzależniony od typu patogenu, który wywołał infekcję. Antybiotykoterapia jest skuteczna jedynie w przypadku zakażenia bakteryjnego. W innych sytuacjach stosuje się leki przeciwzapalne.

Niekiedy wymagana jest również interwencja chirurgiczna. Przy zapaleniu ucha środkowego, jeżeli nie doszło do perforacji błony bębenkowej, przeprowadza się zabieg jej nacięcia (paracentezy). Ma to na celu uwolnienie zgromadzonego wewnątrz narządu płynu. Procedura wykonywana jest w znieczuleniu ogólnym (zwykle u dzieci) lub miejscowym (u dorosłych). Błona bębenkowa zrasta się samoistnie w ciągu kilku tygodni od jej naruszenia. W tym czasie należy szczególnie dbać o higienę uszu.

Bardzo ważnym zaleceniem jest stosowanie specjalistycznych preparatów przeznaczonych do czyszczenia przewodu słuchowego. Wskazanie to dotyczy nie tylko okresu choroby czy rekonwalescencji, lecz także życia codziennego. Patyczków higienicznych można używać wyłącznie do usuwania zanieczyszczeń z małżowiny usznej. Do tego celu nadają się również bawełniane płatki czy ręcznik łazienkowy lub papierowy.

Niewskazane jest natomiast umieszczanie jakichkolwiek przedmiotów wewnątrz kanału słuchowego. Grozi to ubiciem zalegającej w jego wnętrzu woskowiny i utworzeniem czopu. Konsekwencją takiego działania mogą być problemy ze słuchem, a także powstanie stanu zapalnego. Prawidłowe czyszczenie narządu polega na użyciu specjalistycznych kropli do uszu. Wybierając preparat dla siebie, warto zwrócić uwagę na to, aby miał on jak najbardziej naturalny skład.

Strona główna » Archives for admin » Strona 6

Małżowina uszna i zewnętrzny przewód słuchowy są pokryte tkankami, które, podobnie jak na każdym innym obszarze ciała, są narażone na powstawanie różnego rodzaju wykwitów. Krosta w uchu to stosunkowo częsta przypadłość, jednak ze względu na lokalizację już niewielka zmiana bywa źródłem dużego dyskomfortu, a nawet bólu. Pojawienie się krostki może wynikać z nadaktywności gruczołów łojowych albo zakażenia bakteryjnego lub grzybiczego, do którego przyczynia się m.in. niewłaściwa higiena ucha.

Możliwe przyczyny powstawania pryszczy w uchu — zmiany trądzikowe

Najczęstszą przyczyną powstawania pryszczy w uchu jest nadprodukcja sebum. Rozległy trądzik pokrywa głównie skórę twarzy, ale wykwity mogą obejmować także małżowinę uszną i zewnętrzny kanał słuchowy. Zmiany trądzikowe to głównie problem estetyczny, dlatego każdy chce szybko się ich pozbyć.

Leczenie pryszczy powinno obejmować przede wszystkim systematyczne oczyszczanie skóry i stosowanie środków seboregulujących. Podwyższony poziom produkcji sebum lub skłonność do zatykania porów wbrew pozorom nie są przypadłością jedynie nastolatków w okresie dojrzewania. Wpływ na kondycję skóry mają również zmiany hormonalne, niewłaściwa dieta i niedostateczna pielęgnacja.

Jak wygląda czyrak ucha i dlaczego powstaje?

Jeśli problemem są nie drobne wykwity, a bolesna krosta w uchu, może być to czyrak skórny. Taka zmiana powstaje w wyniku nadkażenia drobnoustrojami. Za zakażenie najczęściej odpowiadają bakterie paciorkowca lub gronkowiec. Patogeny przedostają się do tkanek przez uszkodzoną skórę. Wszelkie otarcia i podrażnienia, spowodowane np. patyczkami higienicznymi, zwiększają ryzyko wniknięcia brudu i bakterii.

Rozwojowi drobnoustrojów sprzyja stan obniżonej odporności, wilgoć i ciepło panujące w przewodzie słuchowym, jak również nieodpowiednia higiena. Na występowanie zmian czyrakowych najbardziej narażone są m.in. osoby niedożywione, jak również chorujące na cukrzycę lub mające schorzenia upośledzające układ immunologiczny.

Początkowo taka zmiana przypomina niewielki pryszcz zlokalizowany najczęściej w obrębie mieszka włosowego. Z czasem wnętrze wykwitu wypełnia ropa. Powiększający się czyrak i towarzyszący mu stan zapalny powodują opuchliznę. Najbardziej kłopotliwe są czyraki zlokalizowane w kanale słuchowym. Struktury ucha zawierają stosunkowo niewiele tkanki tłuszczowej, a skóra wyściełająca przewód słuchowy jest delikatna. Z tego powodu ból ucha bywa bardzo uporczywy. Ropny czyrak może doprowadzić do znacznego zwężenia światła przewodu słuchowego, co prowadzi do zaburzeń lub utraty słuchu w zajętym uchu.

Leczenie czyraka ucha często wymaga stosowania środków wydawanych na receptę. Ich wybór zależy od rodzaju drobnoustroju odpowiedzialnego za zakażenie. Niekiedy konieczne jest stosowanie antybiotyków, innym razem wystarcza maść ichtiolowa.

Zapalenie ucha zewnętrznego

Krosta w uchu to jeden z możliwych objawów zapalenia ucha zewnętrznego. To choroba infekcyjna dotycząca tkanek małżowiny usznej i przewodu słuchowego zewnętrznego. Odpowiadają za nią bakterie (głównie z rodzaju Pseudomonas aeruginosa i Staphylococcus aureus), rzadziej grzyby Candida sp. i Aspergillus sp.

Zmiany skórne w przebiegu infekcji mogą przyjmować postać wysypki, pęcherzy i łuszczących się plam. Zwykle ucho jest zaczerwienione i opuchnięte. Pojawiają się też ostry ból oraz objawy ogólnoustrojowe, takie jak gorączka, złe samopoczucie, osłabienie. Wówczas wskazana jest konsultacja lekarska.

Wypryski i zaskórniki w uchu

Podobnie jak na twarzy również w uchu mogą pojawić się zaskórniki. Powstają w wyniku zablokowania ujścia mieszków włosowych przez sebum i zrogowaciały naskórek. Niektóre z nich mają postać otwartą – wyglądają jak drobne, czarne kropeczki. Inne natomiast są zamknięte – krosta nie wydostaje się na zewnątrz, tworząc wypukłą zmianę.

Takie zmiany mogą wywoływać silne dolegliwości bólowe. Pamiętaj, aby nie wyciskać zaskórników, ponieważ mogą wówczas ulegać nadkażeniu, a w wyniku powiększenia się stanu zapalnego skóra może być zaczerwieniona i tkliwa. Pomocne mogą okazać się preparaty oczyszczające. Jeśli to nie pomoże, w razie potrzeby warto udać się do lekarza medycyny estetycznej lub dermatologa.

Krosty w uchu – jak im zapobiegać? Prawidłowa higiena

Leczenie wykwitów jest znacznie trudniejsze niż zapobieganie ich powstawaniu. Do najskuteczniejszych sposobów przeciwdziałania temu problemowi należy prawidłowa higiena uszu. Pamiętaj, że woskowina to Twój sprzymierzeniec. Należy usuwać tylko jej nadmiar przy użyciu środków przeznaczonych specjalnie do tego celu.

Nigdy nie wkładaj do kanału słuchowego żadnych przedmiotów, w tym patyczków higienicznych. Małżowinę uszną myj regularnie przy użyciu łagodnych płynów, które nie wysuszają skóry. Jeśli będziesz dbać o higienę, znacznie zmniejszysz ryzyko problemów skórnych i rozwoju zakażenia.

Strona główna » Archives for admin » Strona 6

Ucho zewnętrzne jest oddzielone od struktur ucha środkowego błoną bębenkową, dlatego woda może swobodnie wpływać do przewodu słuchowego, nie stanowiąc zagrożenia dla głębiej położonych elementów. Zdarza się jednak, m.in. po wizycie na basenie, że jej nadmiar zalega, a stan taki wiąże się z przykrymi dolegliwościami. Zatkane ucho po basenie trzeba odetkać zarówno dla własnego komfortu, jak i bezpieczeństwa, ponieważ długotrwale utrzymująca się wilgoć sprzyja rozwojowi infekcji.

Dlaczego woda może zalegać w kanale słuchowym?

Podczas kąpieli w basenie lub innym akwenie woda wpływa do uszu. Niekiedy po nurkowaniu czy pływaniu pojawia się nieprzyjemne uczucie zatkanego ucha. Przewód słuchowy zewnętrzny ma ok. 3–4 cm długości, a jego objętość szacuje się na ok. 0,3–1,5 ml. Przy tak niewielkich rozmiarach już odrobina płynu może być problematyczna. Co więcej, kanał słuchowy nie jest prosty, a zagięty w kształt litery ,,S”, co dodatkowo sprzyja zaleganiu wilgoci.

Objawy ucha zatkanego przez wodę

Zazwyczaj zatkanie ucha po basenie objawia się tylko uczuciem wilgoci i pełności. Ciecz zalegająca w kanale słuchowym zaburza przewodzenie fal dźwiękowych, dlatego mogą występować także szumy uszne, piski czy zaburzenia słuchu. Objawy zwykle mijają samoistnie po kilku, maksymalnie kilkunastu minutach.

Zdarza się jednak, że po kąpieli występuje uczucie rozpierania, a nawet silny ból. Takie objawy wskazują na nadmiar woskowiny usznej, która po namoczeniu pęcznieje. Powiększający się czop woskowinowy jest nie tylko źródłem dyskomfortu, lecz także zagrożeniem dla zdrowia. W lepkiej wydzielinie gromadzą się zanieczyszczenia, które mogą doprowadzić do rozwoju infekcji. Jeśli nurkujesz i po wyjściu z wody pojawiają się dokuczliwe objawy, nie można wykluczyć również pęknięcia błony bębenkowej pod wpływem nagłej zmiany ciśnienia.

Czy zatkane ucho po basenie to groźny objaw?

Niewielka ilość cieczy w uchu zwykle nie jest groźna. Najczęściej, aby odetkać zatkane ucho po basenie, wystarczy przechylenie głowy w bok i dokładne osuszenie tkanek. Problem pojawia się, gdy ucho jest długotrwale narażone na wilgoć.

Ciepło panujące w uchu w połączeniu z wilgocią stwarza idealne warunki do namnażania się patogenów chorobotwórczych odpowiedzialnych za rozwój stanu zapalnego.

Długotrwałe zaleganie płynu w uchu może prowadzić do zapalenia ucha zewnętrznego. To infekcja tkanek kanału słuchowego i/lub małżowiny usznej, wywołana najczęściej przez bakterie lub grzyby. Schorzenie określa się potocznie jako ucho pływaka. Taka nazwa jest stosowana właśnie ze względu na zwiększone ryzyko zachorowania u nurków i pływaków, chociaż w rzeczywistości częściej chorują dzieci oraz osoby z obniżoną odpornością. Infekcji sprzyja również niewłaściwy sposób czyszczenia uszu, głównie przy użyciu patyczków higienicznych, które mogą podrażnić delikatne tkanki wyściełające przewód uszny. Wszelkie otarcia i skaleczenia, nawet drobne, ułatwiają wnikanie zanieczyszczeń i patogenów.

W jaki sposób odetkać ucho zatkane po basenie?

W większości przypadków sposoby leczenia zatkanego ucha po basenie ograniczają się do usunięcia cieczy. Aby pozbyć się wody z ucha, zwykle wystarczy przechylić głowę w kierunku ramion. Dodatkowo można pociągnąć za płatek uszny. Powoduje to niewielki ruch tkanek i minimalne zwiększenie średnicy przewodu słuchowego, dzięki czemu ciecz może swobodnie wypłynąć. Pamiętaj, żeby nigdy nie potrząsać głową w celu odetkania ucha zatkanego wodą! Niesie to ryzyko przedostania się cieczy głęboko do ucha, a nawet powikłań wewnątrzczaszkowych. Można natomiast wypróbować inne domowe sposoby na zatkane ucho, które pomagają udrożnić przewód słuchowy.

Jeśli masz zatkane ucho, staraj się intensywnie żuć gumę. Ruchy żuchwą generują jednocześnie ruch trąbki słuchowej, która otwiera się m.in. w trakcie gryzienia czy ziewania w celu wyrównania ciśnienia w uchu. W czasie żucia lub ssania cukierków stymulowana jest także produkcja śliny, co wymusza częste przełykanie i również sprzyja odprowadzaniu cieczy z ucha. Taki sposób jest również pomocny w trakcie lotu samolotem, kiedy nagła zmiana ciśnienia może doprowadzić do zatkania ucha.

Jeśli domowe sposoby nie przynoszą pożądanych efektów, warto sięgnąć również po preparaty do higieny uszu, m.in. krople ułatwiające osuszenie tkanek. Pomocny przy dolegliwościach usznych związanych z częstym korzystaniem z basenu jest m.in. wyrób medyczny LIX. Nie zaleca się natomiast płukania ucha wodą utlenioną czy aplikowania bezpośrednio do ucha jakichkolwiek domowych mieszanek i olejków. Zwykle są one nie tylko nieskuteczne, lecz także mogą uszkodzić delikatne tkanki i doprowadzić do powikłań.

Jakie objawy powinny skłonić do wizyty u specjalisty?

W przypadku dłuższego utrzymywania się objawów lub ich nasilenia zatkane ucho powinien obejrzeć lekarz specjalista.

Uczucie wody w uchu nie zawsze wynika z jej obecności. Podobne obawy towarzyszą zapaleniu ucha środkowego. W takich przypadkach płyn gromadzi się za błoną bębenkową, a napierając na nią, wywołuje silny ból. Przy infekcji ucha środkowego mogą występować również inne objawy, takie jak np.:

• pogorszenie słuchu;
• ból ucha, który może promieniować do wyrostka sutkowatego (zgrubienia za uchem);
• osłabienie, bóle głowy;
• nudności, wymioty, biegunki (zwłaszcza u dzieci);
• gorączka lub stan podgorączkowy.

Trzeba jednak pamiętać o tym, że w przebiegu wysiękowego zapalenia ucha często nie występują dolegliwości bólowe. Chorobie towarzyszy uszkodzenie błony bębenkowej, a ze względu na brak jej szczelności płyn sączy się do przewodu słuchowego. Niekiedy przez wiele miesięcy jedynym objawem schorzenia jest właśnie wysięk z ucha.

Warto też zaznaczyć, że przy pęknięciu błony bębenkowej przeciwwskazane jest aplikowanie do ucha jakichkolwiek aptecznych czy domowych preparatów. Przy podejrzeniu infekcji konieczna jest wizyta u laryngologa, który oceni stan struktur ucha.

Z kolei przy zapaleniu ucha zewnętrznego uczuciu wilgoci w uchu może towarzyszyć opuchlizna i zaczerwienienie tkanek. Obrzęk z czasem narasta i może znacznie lub całkowicie zamykać światło kanału słuchowego, co zaburza zdolność prawidłowego słyszenia. W zależności od zajętej części ucha i rodzaju patogenu rozwijającego się w tkankach, w okolicy przewodu słuchowego i na małżowinie usznej skóra może być sucha, pokryta pęcherzami i krostkami.

Strona główna » Archives for admin » Strona 6

Infekcja ucha to bolesna przypadłość, która ma tendencję do nawracania. Często występuje u dzieci, jednak zdarza się również osobom dorosłym. Wyróżniamy kilka rodzajów zapalenia ucha. W zależności od tego, która część narządu została zaatakowana, choroba może objawiać się w nieco inny sposób i wymagać określonego leczenia. Skąd się bierze nawracająca infekcja ucha i jak sobie z nią poradzić? Na te i inne pytania odpowiadamy w poniższym artykule.

Rodzaje stanów zapalnych uszu

Budowa anatomiczna ucha jest trójdzielna. Każda z części tego organu odpowiada za inne czynności, każda może również ulec zakażeniu po kontakcie z drobnoustrojami. Ucho zewnętrzne składa się z małżowiny usznej i przewodu słuchowego zewnętrznego. Jest oddzielone błoną bębenkową od ucha środkowego, które składa się z jamy bębenkowej, kosteczek słuchowych, trąbki słuchowej (tzw. trąbki Eustachiusza) oraz powierzchni zewnętrznej okienka owalnego. Elementami ucha wewnętrznego są błędnik kostny (w którym znajduje się m.in. ślimak) i błędnik błoniasty.

W zależności od tego, która część organu została zaatakowana przez drobnoustroje, mówimy o zapaleniu ucha zewnętrznego, środkowego lub wewnętrznego. Każda z tych jednostek chorobowych jest spowodowana nieco innymi czynnikami i obejmuje inne fragmenty narządu.

Zapalenie ucha zewnętrznego

Stany zapalne w obrębie ucha zewnętrznego najczęściej mają postać czyraków. Przyczyną tego jest fakt, że tę część organu pokrywa skóra z mieszkami włosowymi. O rozlanym zapaleniu zewnętrznego przewodu słuchowego mówimy w przypadku uogólnionego stanu zapalnego w obrębie skóry przewodu słuchowego. Może ono rozprzestrzeniać się na małżowinę uszną oraz błonę bębenkową. Tak zwane złośliwe zapalenie ucha zewnętrznego może również naciekać na kości podstawy czaszki, co stanowi bezpośrednie zagrożenie dla życia pacjenta.

Zapalenie ucha środkowego

Zapalenie ucha środkowego wiąże się z zaburzeniami czynności trąbki słuchowej. Choroba dzieli się na kilka rodzajów:

• ostre zapalenie ucha środkowego – jego charakterystycznym objawem jest silny, pulsujący ból wewnątrz narządu;
• wysiękowe zapalenie ucha środkowego – jego objawy nie są szczególnie nasilone, jednak cechą charakterystyczną jest postępujący niedosłuch;
• przewlekłe zapalenie ucha środkowego – występuje wówczas, gdy w jamie bębenkowej gromadzi się ropna lub śluzowo-ropna wydzielina. Jeśli nie wypływa z organu samoistnie, trzeba ją ręcznie usunąć.

Zapalenie ucha wewnętrznego

Zapalenie ucha wewnętrznego rozwija się z nieleczonego zapalenia ucha środkowego. Inna nazwa tej jednostki chorobowej to zapalenie błędnika. Objawy tego typu infekcji są najpoważniejsze i najtrudniejsze do wyleczenia.

Stany zapalne najczęściej występują w obrębie ucha zewnętrznego. Nieleczona infekcja w obrębie tej części organu wywołuje ryzyko zapalenia ucha środkowego. To z kolei prowadzi do zapalenia ucha wewnętrznego. Reagowanie już na pierwsze objawy zakażenia jest szczególnie ważne w przypadku dzieci.

Zapalenie ucha u dziecka

Mechanizm zachorowania jest nieco inny w przypadku dzieci i dorosłych. Wirusy i bakterie odpowiedzialne za stan zapalny ucha bardzo często rozprzestrzeniają się w przedszkolach i żłobkach. Dzieci są szczególnie narażone na zachorowanie również z uwagi na obniżoną odporność organizmu. Sam przebieg choroby u najmłodszych jest zbliżony do tego, który występuje u dorosłych, jednak objawy bywają bardziej nasilone. Infekcja w obrębie ucha może być początkowo mylona z inną jednostką chorobową. Ma to związek z faktem, że ten narząd łączy się bezpośrednio z gardłem poprzez wspomnianą wyżej trąbkę Eustachiusza. Dzieci, które mają tendencję do nawracającego zapalenia górnych dróg oddechowych, częściej zapadają również na choroby uszu.

Objawy zapalenia ucha

W zależności od tego, do jak silnego zakażenia doszło, objawy towarzyszące zapaleniu ucha mogą być różne. Do najczęściej występujących należą:

• silny ból ucha,
• ból w obrębie żuchwy,
• ból w okolicy wyrostka sutkowatego,
• szumy uszne,
• niedosłuch,
• gorączka,
• obrzęk wewnątrz narządu,
• uczucie zatkania ucha,
• świąd,
• wyciek z ucha,
• zawroty głowy,
• oczopląs,
• nudności i wymioty,
• niedrożność nosa,
• zapalenie zatok,
• perforacja błony bębenkowej.

Ostre zapalenie ucha środkowego lub wewnętrznego może prowadzić do groźnych powikłań. Należą do nich przede wszystkim:

• zapalenie piramidy kości skroniowej,
• ropień szczytu piramidy kości skroniowej,
• ropień nad- i podtwardówkowy,
• ropień płata skroniowego,
• ropień móżdżku,
• zakrzepowe zapalenie zatoki esowatej,
• zapalenie opon mózgowych,
• porażenie nerwu twarzowego,
• częściowa lub całkowita utrata słuchu.

Nie należy lekceważyć pierwszych objawów infekcji. W przypadku wystąpienia stanu zapalnego ucha wskazane jest jak najszybsze udanie się na wizytę do lekarza laryngologa. Specjalista ma obowiązek przeprowadzić diagnostykę i wdrożyć odpowiednie leczenie.

Leczenie nawracającego zapalenia ucha

Leczenie stanów zapalnych w obrębie uszu jest uzależnione od tego, która część narządu została zainfekowana. Na dobór i dawkowanie leków ma również wpływ wiek pacjenta.

Zapalenie ucha zewnętrznego – leczenie

Leczenie zapalenia ucha zewnętrznego polega na podawaniu antybiotyków, leków przeciwbólowych i przeciwzapalnych. Zwykle stosuje się je zewnętrznie, rzadziej zachodzi potrzeba podawania środków doustnych. Pomocne przy leczeniu tego typu infekcji są krople do uszu o działaniu osmotycznym i przeciwbólowym np. wyrób medyczny LIX. Zmniejszają obrzęk przewodu słuchowego i niwelują towarzyszący mu dyskomfort.

Zapalenie ucha środkowego – leczenie

Leczenie zapalenia ucha środkowego polega na podawaniu niesteroidowych leków przeciwzapalnych, leków obkurczających śluzówkę nosa (np. odpowiednich kropli), leków zmieniających właściwości fizyczne i chemiczne śluzu w drogach oddechowych oraz antybiotyków.

Zapalenie ucha wewnętrznego – leczenie

Zapalenie ucha wewnętrznego wymaga hospitalizacji. W toku terapii stosowana jest pogłębiona diagnostyka oparta na szeregu badań laryngologicznych i laboratoryjnych. Stan pacjenta musi być też stale monitorowany ze względu na ryzyko wystąpienia niebezpiecznych dla zdrowia i życia powikłań.

Przyczyny nawracającej infekcji ucha

Nawracające zapalenie ucha wynika z zakażenia przewodu słuchowego zewnętrznego, środkowego lub wewnętrznego. Infekcja może mieć charakter wirusowy, bakteryjny lub grzybiczy. W większości przypadków za zachorowanie odpowiada jeden szczep bakterii (rzadziej dwa lub więcej). Dzieci częściej doświadczają infekcji wirusowych lub mieszanych (wirusowo-bakteryjnych) niż osoby dorosłe.

Warunki, które sprzyjają nawracającemu zapaleniu ucha, mogą być różnorodne. Do najczęściej występujących z nich należą:

• osłabienie odporności,
• infekcja górnych dróg oddechowych,
• choroby przewlekłe (np. cukrzyca, AIDS),
• uwarunkowania środowiskowe,
• niewłaściwe warunki socjalne i higieniczne w otoczeniu,
• nieprawidłowa dieta,
• palenie tytoniu,
• zespoły niedoborów pokarmowych,
• choroba refluksowa przełyku,
• leczenie immunosupresyjne,
• zmiany popromienne,
• uraz mechaniczny (rozerwana błona bębenkowa),
• indywidualna budowa anatomiczna danej osoby.

Zapobieganie zapaleniu ucha

Profilaktyka nawracającego zapalenia ucha obejmuje głównie optymalny dla zdrowia styl życia. Zaleca się przede wszystkim zaprzestanie palenia tytoniu, szczególne dbanie o higienę uszu oraz wzmacnianie ogólnej odporności organizmu. Ten ostatni cel można osiągnąć m.in. poprzez poddawanie się szczepieniom przeciw grypie oraz przeciwbakteryjnym. U niektórych pacjentów zalecane jest długotrwałe przyjmowanie leków zapobiegających refluksowi.

Druga grupa czynności profilaktycznych związanych z nawracającą infekcją ucha to różnego rodzaju zabiegi medyczne. W zależności od tego, jakie jest podłoże problemu, pomocne mogą okazać się:

• operacja przegrody nosowej,
• plastyka ujścia gardłowego trąbki słuchowej,
• poszerzenie światła trąbki słuchowej,
• czynnościowa operacja zatok przynosowych,
• usunięcie polipów z nosa,
• plastyka małżowin nosowych dolnych,
• różnorodne zabiegi poprawiające drożność i czynność trąbki słuchowej.

Domowe sposoby na zapalenie ucha

Leczenie infekcji ucha powinno odbywać się pod opieką lekarza. Przepisane przez specjalistę środki medyczne jako jedyne dają gwarancję skutecznego i trwałego pozbycia się problemu. Aby złagodzić objawy choroby, można jednak stosować również domowe sposoby. Silny ból uśmierza się ciepłymi, suchymi okładami. Doskonale sprawdzają się do tego poduszka elektryczna, specjalny termofor wypełniony pestkami wiśni, ale także zwykły ręcznik ogrzany na kaloryferze.

Podczas leczenia zapalenia ucha należy unikać przeciągów oraz moczenia chorego narządu. Zaleca się bardzo delikatne czyszczenie małżowiny od zewnątrz wilgotną ścierką lub płatkiem kosmetycznym. Niewskazane są natomiast kąpiele w wannie z zanurzaniem głowy oraz wszelkiego rodzaju aktywności w wodzie (basen, pływanie w morzu itp.).

Zarówno podczas choroby, jak i w okresie, w którym dolegliwości nie występują, wskazane jest regularne czyszczenie przewodu słuchowego specjalnie przeznaczonymi do tego celu preparatami. Pomocne są tu wyroby medyczne w postaci sprayów lub kropli do uszu. Należy zwracać uwagę na to, aby miały one jak najbardziej naturalny skład. Niewskazane jest natomiast wkładanie patyczków kosmetycznych do wnętrza kanału słuchowego. Grozi to ubiciem zalegającej wewnątrz narządu woskowiny, która może przeobrazić się w czop uniemożliwiający prawidłowe słyszenie i będący przyczyną różnych dolegliwości.

Strona główna » Archives for admin » Strona 6

Przewód słuchowy zewnętrzny ochrania naturalna wydzielina, która w optymalnej ilości jest niezbędna dla narządu słuchu. Niestety pod wpływem różnych czynników może dochodzić do jej gromadzenia się w kanale słuchowym. Gdy powstanie korek woskowinowy w uchu, trzeba go usunąć. Jednym ze sposobów jest płukanie za pomocą strzykawki, ale w tym celu najbezpieczniej udać się do lekarza. Wyjaśniamy, dlaczego nie warto usuwać wosku samodzielnie i jak bezpiecznie czyścić uszy.

Jakie funkcje pełni woskowina uszna?

Woszczyna uszna (cerumen) to fizjologiczna substancja wydzielana w przewodzie słuchowym zewnętrznym. Stanowi mieszaninę wydzielin gruczołów łojowych i potowych, a także komórek złuszczonego naskórka. Ze względu na pH w granicach 5,0-–5,7 i lepką konsystencję, chroni części ucha przed wnikaniem drobnoustrojów (bakterii, wirusów, grzybów) i zanieczyszczeń. Wydzielina wychwytuje obce cząsteczki, które są następnie usuwane z kanału słuchowego dzięki naturalnej migracji komórek w kierunku małżowiny. Odpowiednia ilość wosku usznego chroni więc zarówno przewód słuchowy zewnętrzny, jak i delikatną błonę bębenkową. Obecność woskowiny w uchu zapewnia również nawilżenie tkanek ucha zewnętrznego.

Przyczyny zalegającej woskowiny w przewodzie słuchowym

Optymalna ilość wosku wraz z zanieczyszczeniami jest usuwana na drodze naturalnych procesów samooczyszczenia ucha. Niestety z różnych przyczyn woskowina może być wydzielana w nadmiarze, przez co zaczyna zalegać w uchu. Jej gromadzeniu się w przewodzie słuchowym sprzyjają głównie:

• nieprawidłowe czyszczenie uszu patyczkami higienicznymi – wkładanie czegokolwiek do kanału słuchowego przesuwa wosk głębiej, a także działa drażniąco na tkanki, co wzmaga produkcję wydzieliny;
• zbyt częste usuwanie wydzieliny z ucha – przy niedostatecznej ilości woskowiny organizm stara się zwiększyć ochronę, a tym samym rozpoczyna jej nadprodukcję, dlatego zbyt intensywne czyszczenie uszu za pomocą sprayów upłynniających woskowinę daje efekt odwrotny do zamierzonego;
• noszenie aparatu słuchowego i słuchawek dousznych – utrudniają one samooczyszczanie się ucha, blokując ujście dla wydzieliny;
• czynniki genetyczne – w niektórych przypadkach nadprodukcja wydzieliny usznej ma związek z wrodzoną anatomiczną budową ucha;
• zanieczyszczenia – przebywanie w brudnych, zakurzonych i zadymionych pomieszczeniach, np. ze względu na rodzaj wykonywanej pracy, może prowadzić do zwiększenia ilości woskowiny usznej; w ten sposób organizm stara się usunąć zanieczyszczenia z ucha.

Czop woskowinowy – objawy zatkanego ucha

Gdy wosk długo zalega w przewodzie słuchowym, staje się gęsty i twardy. Z czasem tworzy się tzw. czop woskowinowy, który częściowo lub całkowicie zatyka światło przewodu słuchowego. W konsekwencji mogą wystąpić nieprzyjemne objawy takie, jak:

• uczucie pełności, niekiedy wilgoci w uchu;
• swędzenie, drapanie;
• pieczenie, a nawet kłucie;
• zaburzenia słuchu;
• szumy uszne, piski;
• ból, nasilający się zwłaszcza po zamoczeniu ucha, kiedy czop pęcznieje;
• zawroty głowy (rzadziej);
• kaszel i pochrząkiwanie spowodowane drażnieniem tkanek.

Niestety ucho zatkane woskowiną nie tylko wywołuje dyskomfort, lecz także zwiększa ryzyko rozwoju stanu zapalnego ucha środkowego i zewnętrznego. W ciepłym, wilgotnym środowisku bakterie i grzyby mogą się z łatwością rozwijać, dlatego należy oczyścić uszy.

Usuwanie woskowiny z uszu – bezpieczne domowe sposoby

Jeśli czop w uchu nie jest duży i nie wywołuje dokuczliwych objawów, można spróbować usunąć go samodzielnie w domu. Przy nasilonych symptomach, takich jak ból czy szumy uszne, nie warto podejmować żadnych kroków bez konsultacji z lekarzem. Do usunięcia woskowiny nie należy też stosować żadnych przedmiotów, w tym patyczków higienicznych, które mogłyby doprowadzić do powstania jeszcze większego zatoru, a nawet uszkodzenia lub utraty słuchu.

Aby usunąć czop prawidłowo i bezpiecznie, najlepiej zastosować specjalne spraye lub krople, które zmiękczają wydzielinę. Preparaty trzeba stosować zgodnie z zaleceniami producenta, zwykle 2–3 razy dziennie przez okres do 3 dni. W tym czasie woskowina powinna wypłynąć z ucha. Jeśli tak się nie stanie, należy zgłosić się do laryngologa.

Jak wygląda zabieg płukania uszu strzykawką?

Jeśli próby rozmiękczenia czopu woskowinowego nie przyniosą pożądanych rezultatów, najprawdopodobniej konieczne będzie przeprowadzenie płukania uszu. Zwykle jednak przed wizytą u lekarza i tak zaleca się stosowanie odpowiednich środków zmiękczających, które ułatwią późniejsze oczyszczanie uszu.

Zabieg przeprowadza się podczas wizyty u laryngologa. Polega na wprowadzeniu do kanału słuchowego wody za pomocą strzykawki lub specjalnego irygatora. Przy odpowiednio wykonanej procedurze zabieg jest bezbolesny i w większości przypadków pozwala na całkowite oczyszczenie uszu z woskowiny.

Dlaczego samodzielne płukanie uszu w domu to zły pomysł?

Lekarz może usunąć nadmiar woskowiny na kilka sposobów i to on po ocenie stanu ucha powinien zdecydować, która z nich będzie najbezpieczniejsza. Samodzielnie nie jesteśmy w stanie określić, czy nie doszło do uszkodzenia delikatnych struktur ucha. Trzeba pamiętać, że przy podejrzeniu perforacji błony bębenkowej nie jest wskazane płukanie uszu ani wprowadzanie do kanału jakichkolwiek substancji. Bez kontroli wzrokowej nie można też mieć pewności, że to właśnie woskowina odpowiada za objawy. Zawsze należy mieć na uwadze, że uczucie zatkania może być spowodowane obecnością ciała obcego w uchu, np. kawałka waty lub nawet owada.

Ponadto woda musi być wprowadzana do ucha po jego tylnej ścianie i pod odpowiednim ciśnieniem – zbyt duże niesie ryzyko uszkodzenia błony bębenkowej i poważnych powikłań. Płyn powinien mieć temperaturę zbliżoną do temperatury ciała, czyli ok. 37 stopni Celsjusza. W trakcie płukania wraz z wodą z małżowiny usznej powinny wypłynąć również wosk i zanieczyszczenia. Po zabiegu czyszczenia uszu u laryngologa specjalista ocenia efekty i stan ucha. Z kolei pacjent nie może tego zrobić w warunkach domowych.

Jak czyścić uszy? Zasady prawidłowej higieny uszu

Trzeba pamiętać, że nawet po profesjonalnym płukaniu uszu problem z nadmiarem woskowiny może nawrócić. Warto więc stosować zasady regularnego czyszczenia i higieny narządu słuchu, dlatego przede wszystkim:

• usuwaj tylko woskowinę, która wypłynęła z ucha – wystarczy zwilżonym wacikiem przetrzeć małżowinę;
• patyczki higieniczne służą jedynie do oczyszczania małżowiny usznej;
• aby nie doprowadzić do perforacji błony bębenkowej, unikaj wkładania czegokolwiek do przewodu słuchowego;
• w razie potrzeby stosuj spraye lub krople wspomagające oczyszczanie uszu – używaj ich zgodnie z instrukcją;
• ogranicz używanie słuchawek dousznych;
• dokładnie osuszaj uszy po każdej kąpieli, tak aby uniknąć gromadzenia się wilgoci;
• staraj się unikać zanieczyszczeń, a w razie potrzeby stosuj specjalne zatyczki.

Strona główna » Archives for admin » Strona 6

Mizofonia, inaczej SSSS (selective sound sensitivity syndrome), to nieco tajemnicza dolegliwość, która objawia się obniżoną tolerancją na określone dźwięki. Wpływa negatywnie na jakość codziennego funkcjonowania chorego i przyczynia się do dużego dyskomfortu. Sprawdź, jakie są główne przyczyny mizofonii i jak radzić sobie z tą przypadłością.

Spis treści:

1. Mizofonia – co to? Dźwięki drażniące osoby z mizofonią
2. Przyczyny mizofonii – skąd się bierze nadwrażliwość na dźwięki?
3. Jak mizofonia wpływa na życie codzienne?
4. Jakie są typowe objawy mizofonii?
5. Diagnoza mizofonii. Mizofonia a fonofobia
6. Jak sobie radzić z mizofonią? Czy leczenie mizofonii jest możliwe?

Mizofonia – co to? Dźwięki drażniące osoby z mizofonią

Termin „mizofonia” pochodzi od greckich słów: „misos” oznaczającego „nienawiść” i „phonia” oznaczającego „dźwięk”. Jak już wspomnieliśmy we wstępie, mizofonia to zmniejszona tolerancja na niektóre dźwięki. Dotyka zarówno dzieci, jak i dorosłych. Po raz pierwszy mizofonia została opisana ponad 20 lat temu przez specjalistę zajmującego się szumami usznymi – Pawła Jastreboffa z Katedry Otolaryngologii na Emory University School of Medicine w Atlancie. Osoba ze zdiagnozowaną mizofonią odczuwa dyskomfort, słysząc dźwięki neutralne dla przeciętnego człowieka. Jakie dźwięki mogą wywoływać mizofonię? Na przykład:

• tykanie zegara,
• siorbanie,
• odgłos pocałunku,
• pociąganie nosem,
• sapanie,
• chrapanie,
• mlaskanie i żucie,
• kapanie wody z kranu,
• głośne przełykanie,
• zgrzytanie zębami,
• pisanie kredą po tablicy,
• strzelanie palcami,
• szybkie przewracanie stron książki,
• pisanie na klawiaturze,
• płacz niemowlęcia,
• chrupanie,
• pisanie piórem po kartce papieru,
• odgłos pisania na klawiaturze.

Istotą mizofonii jest nadwrażliwość na najdrobniejsze bodźce dźwiękowe, co znacznie utrudnia codzienne funkcjonowanie. Niestety trudno jednoznacznie stwierdzić, jaki procent populacji jest dotknięty mizofonią, wciąż wiemy o niej zbyt mało (choć eksperci uważają, że nie jest zjawiskiem marginalnym).

Przyczyny mizofonii – skąd się bierze nadwrażliwość na dźwięki?

Jak podkreślają badacze, czynnikiem sprawczym mizofonii z pewnością nie jest zaburzenie pracy narządu słuchu. Przyczyn tej dysfunkcji upatruje się w zaburzonej czynności ośrodków słuchowych mózgu, które odpowiadają za odbieranie dźwięków z otoczenia. Część specjalistów uważa, że niska tolerancja na dźwięki ma związek z uwarunkowaniami genetycznymi. Należy podkreślić, że mechanizm rozwoju mizofonii nie jest jeszcze do końca znany.

Mizofonia może współistnieć z innymi chorobami i dolegliwościami takimi, jak:

• szumy uszne,
• migreny,
• zespół stresu pourazowego,
• urazy głowy,
• neuroborelioza,
• zaburzenia ze spektrum autyzmu,
• zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych.

Jak mizofonia wpływa na życie codzienne?

Mizofonia może powodować problemy z koncentracją, co bez wątpienia utrudnia wykonywanie obowiązków w pracy, branie udziału w zajęciach i różnych aktywnościach czy interakcje z innymi ludźmi. Osoba z tą przypadłością może próbować za wszelką cenę opuścić miejsce, w którym słyszy irytujący dźwięk, lub w jakiś sposób zniszczyć jego źródło (np. zegar). Mizofonia może również negatywnie wpływać na relacje z najbliższymi i mimo że brzmi to nieprawdopodobnie, znane są przypadki, gdy ta przypadłość doprowadziła do rozstań i rozwodów.

Co ciekawe, pacjenci cierpiący na mizofonię mają świadomość, że ich reakcje na dźwięki są nieadekwatne do sytuacji i nadmierne, ale jednocześnie nie mogą nad sobą zapanować. Mizofonia niszczy ich życie i rujnuje relacje. Chorzy bardzo często zmagają się z niezrozumieniem ze strony członków rodziny i przyjaciół (bagatelizowaniem, szydzeniem).

Jakie są typowe objawy mizofonii?

Ta specyficzna nietolerancja pewnych dźwięków może objawiać się na różne sposoby. U większości osób po usłyszeniu danego dźwięku pojawiają się nieprzyjemne, silne i niekontrolowane emocje, m.in.:

• irytacja,
• złość,
• agresja,
• wstręt.

Mizofonia obniża nastrój i prowadzi do przesadnej drażliwości. Jeśli chodzi o reakcje somatyczne, część pacjentów doświadcza:

• ucisku w klatce piersiowej lub całym ciele,
• skurczów mięśni,
• bólu fizycznego i problemów z oddychaniem,
• szybkiego bicia serca,
• nadmiernego pocenia się.

Warto zwrócić uwagę, że stopień nasilenia i rodzaj objawów mogą być bardzo różne, w zależności od indywidualnego przypadku. U niektórych osób pojawiają się nawet myśli samobójcze, co najlepiej obrazuje, jak ogromny wpływ na życie ma ta nietypowa przypadłość.

Diagnoza mizofonii. Mizofonia a fonofobia

Jak diagnozuje się mizofonię? Do tej pory nie opracowano standardów diagnostycznych, które pozwoliłyby w szybki i prosty sposób rozpoznać chorobę. Do postawienia diagnozy zwykle należy zaangażować kilku specjalistów (audiologa, otolaryngologa, psychiatrę). W procesie diagnostycznym mizofonię różnicuje się m.in. z fonofobią. Podczas gdy mizofonia odznacza się wzmożoną wrażliwością na dźwięki określane jako denerwujące, osoby cierpiące na fonofobię odczuwają lęk przed konkretnymi dźwiękami.

Mizofonia jest bez wątpienia dużym wyzwaniem dla lekarzy. Oprócz fonofobii musi być różnicowana ze schorzeniami takimi, jak:

• choroba afektywna dwubiegunowa,
• zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne,
• zaburzenia lękowe,
• hiperakuzja.

Jak sobie radzić z mizofonią? Czy leczenie mizofonii jest możliwe?

Zastanawiasz się, jak leczyć mizofonię? Zwykle nie stosuje się farmakoterapii. Niestety, na chwilę obecną nie opracowano żadnej potwierdzonej naukowo metody terapii. Nie oznacza to jednak, że nie warto próbować różnych rozwiązań, by przynieść sobie ulgę w codziennym życiu. Pomocna może być psychoterapia integratywna lub terapia w nurcie poznawczo-behawioralnym. Przydają się różne techniki relaksacyjne. Z pewnością leczenie mizofonii jest długotrwałym procesem, który wymaga ze strony pacjenta dużego zaangażowania i wytrwałości.

Źródła:

1. M. Siepsiak, W. Dragan, Mizofonia – przegląd badań i głównych koncepcji teoretycznych: https://www.psychiatriapolska.pl/pdf-92023-79602?filename=Mizofonia%20_%20przeglad.pdf (data odczytu: 01.03.2023).
2. J. G. Wójtowicz, E. Szymiec, W. Szyfter, Szumy uszne – interdyscyplinarny problem diagnostyczno-leczniczy, „Family Medicine & Primary Care Review” 2005, 7, 3: 741–746: https://www.termedia.pl/f/journals/FMPCR%202005%20vol.%207%20no.%203.pdf (data odczytu: 01.03.2023).

Strona główna » Archives for admin » Strona 6

Ból ucha (fachowo nazywany otalgią) to dość powszechna dolegliwość. Może towarzyszyć różnym schorzeniom oraz stanom fizycznym czy fizjologicznym i występować u osób w każdym wieku. Jak interpretować ból ucha przy odbijaniu? Jakie mogą być jego przyczyny oraz jaką terapię należy podjąć w celu pozbycia się tej dolegliwości? Aby się tego dowiedzieć, przeczytaj poniższy artykuł.

1. Ból ucha przy odbijaniu – przyczyny
2. Ból ucha przy odbijaniu – objawy
3. Ból ucha przy odbijaniu – leczenie

Ból ucha przy odbijaniu – przyczyny

Ból ucha to dolegliwość, która pojawia się przy różnych schorzeniach oraz stanach fizycznych lub fizjologicznych. Do najczęstszych przyczyn jego występowania zalicza się: zatkanie przewodu słuchowego przez ciało obce lub zalegającą woskowinę, urazy mechaniczne, różnego rodzaju schorzenia, alergie oraz skutki uboczne przyjmowania niektórych leków.

Ból ucha przy odbijaniu może świadczyć o stanie zapalnym w obrębie nosogardzieli. Może dotykać takich obszarów, jak: gardło, ślinianki, jama nosowa i zatoki, a także krtań i migdałki. Inną częstą przyczyną tej dolegliwości jest zapalenie ucha środkowego.

Środkowa część ucha oraz jama ustna są anatomicznie połączone. Miejsce ich styku to tzw. trąbka Eustachiusza, która odpowiada za wyrównywanie ciśnienia wewnątrz ucha. Gdy w obrębie górnych dróg oddechowych lub ucha środkowego dochodzi do stanu zapalnego, trąbka Eustachiusza może działać nieprawidłowo. W takich sytuacjach (gdy zaburzona jest funkcja wyrównywania ciśnienia) ból ucha czasem pojawia się lub nasila przy odbijaniu, kichaniu bądź kasłaniu.

Ból ucha przy odbijaniu – objawy

Ból ucha, który nie jest spowodowany urazem mechanicznym ani ciałem stałym utkwionym w przewodzie słuchowym, najczęściej stanowi objaw towarzyszący infekcji górnych dróg oddechowych. Mowa tu o pospolitym przeziębieniu spowodowanym kontaktem z wirusem, ale również o infekcjach wynikających z zakażenia bakteryjnego, grzybiczego lub mieszanego.

Objawy, które mogą towarzyszyć bólowi ucha przy odbijaniu, to przede wszystkim:

• afty i owrzodzenia w obrębie jamy ustnej oraz języka,
• ból gardła,
• powiększenie węzłów chłonnych (głównie na szyi),
• zmiana głosu lub bezgłos (częste przy zapaleniu krtani),
• nieżyt nosa,
• wysięk z ucha,
• gorączka,
• ogólne osłabienie organizmu.

Zapalenie ucha środkowego jest częstym powikłaniem nieleczonej lub źle leczonej infekcji górnych dróg oddechowych. Towarzyszące mu objawy również mogą być do niej zbliżone, przy czym zazwyczaj pojawia się więcej takich, które dotyczą bezpośrednio narządu słuchu. Są to przede wszystkim:

• szumy uszne,
• upośledzenie słuchu (o różnym stopniu),
• pulsowanie w uchu,
• uczucie pełności w uchu.

Ból ucha przy odbijaniu – leczenie

Leczenie bólu ucha rozpoczyna się od ustalenia jego przyczyny. Jeżeli jest nią zapalenie toczące się w obrębie górnych dróg oddechowych (np. przeziębienie), należy podjąć działania zmierzające do wyeliminowania choroby. W niektórych przypadkach dolegliwości ustępują samoistnie, w innych (przede wszystkim wówczas, gdy doszło do zakażenia bakteryjnego lub grzybiczego) konieczna jest wizyta u lekarza. Profesjonalna opieka medyczna jest również niezbędna przy stwierdzeniu zapalenia ucha środkowego.

W zależności od postawionej diagnozy terapia może być przeprowadzona przy użyciu antybiotyków, leków przeciwzapalnych, przeciwbólowych i/lub przeciwgorączkowych. Często stosuje się również środki, których zadaniem jest obkurczenie błony śluzowej nosa, co prowadzi do poprawy drożności i usprawnienia funkcji wyrównywania ciśnienia w obrębie trąbki Eustachiusza.

Dolegliwości można leczyć również doraźnie, stosując odpowiednio dobrane środki medyczne, np. krople LIX. Preparaty te pozwalają skutecznie poprawić komfort funkcjonowania w czasie, gdy chory powraca do zdrowia. Wykazują następujące właściwości:

• osuszają przewód słuchowy,
• zmniejszają obrzęk tkanek,
• redukują ból,
• zmiękczają woskowinę i ułatwiają jej usuwanie.

Terapię farmaceutykami można umiejętnie wspomóc odpowiednio dobranymi środkami domowej roboty. W przypadku bólu ucha leczenie naturalne można przeprowadzić, stosując okłady:

• z gotowanej cebuli,
• przy użyciu gazy nasączonej olejkiem eukaliptusowym,
• przy użyciu gazy nasączonej olejkiem z drzewa herbacianego,
• z rozgniecionych liści kapusty,

Pomaga także picie soku z brzozy.

Warto podkreślić, że naturalne metody leczenia są tylko dodatkiem do terapii zaleconej przez lekarza danej specjalności medycznej. W przypadku poważnego stanu zapalnego obejmującego okolice uszu należy przede wszystkim stosować się do zaleceń lekarza danej specjalizacji.

Strona główna » Archives for admin » Strona 6

Uczucie ucisku, zaburzenia słuchu, a nawet ból głowy wywoływany przez nierówne ciśnienie w uszach to objawy bardzo dokuczliwe, które mogą pojawiać się nagle i szybko mijać lub trwać przewlekle. Przyczyny ujemnego ciśnienia w uszach są różne – to zarówno wady anatomiczne, jak i infekcje, ale też np. zmiana wysokości lub prędkości. Dowiedz się więcej i sprawdź, jak wyrównać ciśnienie w uszach!

Jak powstaje ciśnienie w uszach? Budowa ucha

Aby zrozumieć, jak wytwarzane jest ciśnienie w uszach, warto przybliżyć budowę anatomiczną ucha. Tuż za błoną bębenkową, która oddziela ucho zewnętrzne od ucha środkowego, znajdują się kosteczki słuchowe, zlokalizowane w jamie bębenkowej wypełnionej powietrzem.

Błona bębenkowa jest delikatna, ale też elastyczna. To jej drgania umożliwiają przetwarzanie fali akustycznej. Aby błona mogła się swobodnie odkształcać, po obu jej stronach musi panować takie samo ciśnienie. Za wyrównanie ciśnienia tuż za nią, w uchu środkowym, odpowiada trąbka Eustachiusza nazywana też trąbką słuchową.

Trąbka słuchowa stanowi połączenie między uchem środkowym a nosem i gardłem. Dzięki temu, gdy się rozszerza, przepływa przez nią powietrze i dochodzi do wyrównania ciśnienia. Można to sprawdzić, wykonując mały eksperyment. Gdy poczujesz, że twoje uszy są zatkane, a dźwięki jakby przytłumione lub pojawi się jakiś szum, spróbuj ziewnąć, wziąć głęboki wdech lub przełknąć ślinę. Wówczas powinno pojawić się nagłe uczucie poprawy, które wynika z rozszerzenia trąbki Eustachiusza i wyrównania ciśnienia.

Nierówne ciśnienie w uszach – objawy

Ujemne ciśnienie w uszach daje objawy, które powodują spory dyskomfort, choć problem ten z reguły nie jest potencjalnie groźny. Do typowych symptomów nierównego ciśnienia w uszach należą:

• ucisk w uszach,
• uczucie zatkania uszu,
• pulsowanie, tętnienie,
• pogorszenie słuchu,
• szum w uszach i piski,
• niekiedy zaburzenia równowagi i zawroty głowy.

Czasami może pojawić się również ból ucha, głowy i ból promieniujący do szyi. W przypadku wymienionych objawów warto pozostać czujnym i skonsultować swój stan z laryngologiem, jeśli dolegliwości nie miną w krótkim czasie.

Ciśnienie w uszach – przyczyny zapalne

Zaburzenie ciśnienia w uszach może mieć podłoże zapalne. W przebiegu infekcji górnych dróg oddechowych, w tym zapalenia zatok, nadmiar wydzieliny nosowej może zatykać ujście trąbki Eustachiusza. Drobnoustroje wirusowe lub bakteryjne mogą również przedostawać się z nosogardzieli do trąbki słuchowej, prowadząc do rozwoju stanu zapalnego, co wywołuje obrzęk trąbki.

Z kolei przekrwienie i opuchlizna trąbki słuchowej zaburzają jej prawidłową funkcjonalność, a tym samym uniemożliwiają wyrównywanie ciśnienia. W konsekwencji w uchu środkowym gromadzą się płyny i powietrze, a infekcja może objąć także jego struktury i doprowadzić do zapalenia ucha środkowego. Z tego względu w przebiegu infekcji górnych dróg oddechowych należy szczególnie dbać o higienę uszu, a w przypadku pojawienia się problemu zatkanych uszu, zgłosić ten fakt lekarzowi.

Ciśnienie w uszach – przyczyny niezapalne

Gdy ciśnienie w uszach ulega nagłej zmianie, błona bębenkowa staje się nadmiernie wybrzuszona, przez co pojawia się uczucie zatkania, niekiedy wrażenie rozpierania od wewnątrz, a nawet silny ból. Do takiej sytuacji może dochodzić także, gdy zmianie ulega ciśnienie na zewnątrz, a to ma miejsce podczas zmiany wysokości lub prędkości.

Do zmiany ciśnienia w uszach dochodzi np. podczas lotu samolotem, zwłaszcza w momencie startu i lądowania. Problem pojawia się również w trakcie nurkowania oraz uprawiania sportów ekstremalnych takich jak skoki na bungee czy ze spadochronem.

Za możliwe przyczyny zaburzeń ciśnienia w uszach uznaje się też schorzenia niezapalne, takie jak np. nadciśnienie tętnicze, miażdżyca czy choroba Meniere’a, związana z zaburzeniami śródchłonki w błędniku błoniastym. Za ten objaw może odpowiadać również przyjmowanie niektórych leków. Ponadto problem może mieć etiologię anatomiczną, głównie gdy wady dotyczą budowy trąbki słuchowej.

Jak wyrównać ciśnienie w uszach?

W pierwszej kolejności warto skorzystać z naturalnych sposobów na wyrównanie ciśnienia w uszach. Pomocne jest żucie gumy lub ssanie cukierków. Zwiększa to wydzielanie śliny, a tym samym wymusza częste przełykanie i stymuluje ruchy trąbki słuchowej, która wyrównuje ciśnienie. Można skorzystać również z tzw. próby Valsalvy, która polega na zatkaniu nosa i próbie wydmuchiwania powietrza, ale z zamkniętymi ustami. Nie należy jednak dmuchać zbyt intensywnie, żeby nie urazić błony bębenkowej.

Jeśli natomiast za zaburzone ciśnienie w uszach odpowiada przeziębienie, konieczne będzie złagodzenie jego objawów, np. poprzez stosowanie kropli i sprayów do nosa o działaniu przeciwobrzękowym. Opanowanie infekcji powinno jednocześnie zredukować obrzęk trąbki słuchowej i pozbyć się problemu z ciśnieniem.

Przy objawach wirusowego stanu zapalnego ucha postępowanie jest podobne. Zwykle jednak chorobie towarzyszy ból. Wówczas można stosować doustne leki przeciwbólowe. Pomocniczo przy objawach stanu zapalnego przewodu słuchowego zewnętrznego warto sięgnąć po wyrób medyczny LIX o właściwościach osmotycznych i miejscowo znieczulających.

Z kolei osoby, u których nierówne ciśnienie w uszach ma związek z chorobami ogólnoustrojowymi, powinny przede wszystkim przestrzegać systematycznego przyjmowania leków zalecanych przez lekarza.

Do specjalisty należy udać się bezwzględnie, jeśli objawy nierównego ciśnienia w uszach nie ustępują lub towarzyszą mu niepokojące symptomy, takie jak zawroty głowy czy nudności.

Źródła:

1. Kocoń S, i in., Zmienność sprawności czynnościowej trąbki słuchowej u pacjentów z przewlekłym zapaleniem zatok przynosowych, Otolaryngologia Polska 2023, 77.4: 32-38.
2. Szołdra-Seiler A., Czy nagłe zatykanie się jednego ucha jest czymś niepokojącym?, https://www.mp.pl/pacjent/otolaryngologia/lista/122681,czy-nagle-zatykanie-sie-jednego-ucha-jest-czyms-niepokojacym (dostęp: 13.10.2023).

Strona główna » Archives for admin » Strona 6

Na co dzień wiele osób korzysta ze słuchawek, które bez wątpienia są sporym ułatwieniem w erze technologii. Zwykle jednak nie zastanawiamy się, jak delikatnym narządem są uszy. Mogą ulegać podrażnieniom, dlatego ból ucha od słuchawek, zwłaszcza dokanałowych, to dość częsty problem. Wyjaśniamy, jak słuchawki wpływają na narząd słuchu, w jaki sposób zapobiegać nieprzyjemnym dolegliwościom i jak poradzić sobie z bólem, gdy już wystąpi.

Ból ucha od słuchawek – objawy

Jeśli odczuwasz dyskomfort i ból ucha po noszeniu słuchawek, ale objawy mijają po pewnym czasie, najprawdopodobniej dolegliwości mają związek z podrażnieniem tkanek przez nacisk. Przyczyną tego mogą być np. źle dobrane słuchawki, z twardymi fragmentami lub z tworzyw drażniących skórę.

Wiedz jednak, że może być to także symptom stanu zapalnego ucha zewnętrznego. Wówczas ból ucha od słuchawek czy inne objawy mogą być odczuwane nie tylko na małżowinie, lecz także w kanale słuchowym. Dolegliwości w środku ucha mogą wskazywać również na uraz akustyczny.

Noszenie słuchawek a zapalenie ucha zewnętrznego

Jeśli dokucza ci swędzenie, drapanie czy ból ucha, takie objawy mogą wskazywać na zapalenie ucha zewnętrznego. Samo noszenie słuchawek nie jest przyczyną tego schorzenia, ale zwiększa jego ryzyko.

Zapalenie ucha zewnętrznego to choroba infekcyjna skóry małżowiny usznej i przewodu słuchowego. Najczęściej odpowiadają za nią drobnoustroje bakteryjne i grzybicze, a ich rozwojowi sprzyja m.in. wilgoć i ciepło w uchu, ale także podrażnienia. Jeśli często korzystasz ze słuchawek, zwłaszcza dokanałowych, może dojść do mikrootarć, które ułatwiają wnikanie patogenów do tkanek.

Ponadto częste korzystanie ze słuchawek zwiększa ryzyko gromadzenia się nadmiaru woskowiny. Gdy ta wydzielina zalega w przewodzie słuchowym, mogą namnażać się w niej zarazki. Przy zapaleniu ucha zewnętrznego pojawia się jednak nie tylko ból ucha od słuchawek bezpośrednio po ich użyciu. Ból zwykle utrzymuje się stale, może być bardzo ostry. Ponadto mogą występować także inne objawy, np.:

• tkliwość i zaczerwienienie małżowiny usznej,
• obrzęk, uczucie pełności i wilgoci w uchu;
• niekiedy wysypka, suchość, pęcherze;
• ogólnie złe samopoczucie, gorączka lub stan podgorączkowy (niekoniecznie).

Uraz akustyczny po słuchaniu muzyki przez słuchawki

Jeśli ból ucha od słuchawek pojawił się nagle lub w niedługim czasie po słuchaniu głośnej muzyki, należy wziąć pod uwagę także uraz akustyczny. Ekspozycja na dźwięki o wysokiej częstotliwości (zwykle powyżej 85 dB) może doprowadzić do uszkodzenia delikatnych struktur ucha, co objawia się m.in. bólem, zawrotami głowy, szumami usznymi i ubytkiem słuchu. Z kolei dźwięk generowany przez słuchawki douszne może mieć częstotliwość nawet 113 dB!

Pamiętaj, że głośne słuchanie muzyki, zwłaszcza przez słuchawki, prowadzi do trwałego ubytku słuchu. Z kolei ekspozycja na dźwięk o wysokiej częstotliwości, powyżej 120 dB, jest przez człowieka odczuwalna fizycznie. To próg bólu większości z nas, ale szkodliwość hałasu zależy także od czasu jego trwania, dlatego nawet znacznie niższe częstotliwości są szkodliwe dla zdrowia i mogą objawiać się bólem.

Przy narażeniu na hałas powyżej 130 dB już zaledwie po kilku minutach może dojść do uszkodzenia delikatnej błony bębenkowej, co objawia się bardzo silnym bólem ucha, wyciekiem, niekiedy zawrotami głowy. Narażenie na dźwięk o takim natężeniu grozi też trwałą głuchotą.

Ból ucha od słuchawek – zapobieganie

Każdy, komu chociaż raz dokuczał ból ucha od słuchawek, wie, jak nieprzyjemna może być ta dolegliwość. Zapobieganie jest więc kluczowe i o wiele łatwiejsze niż leczenie ewentualnych urazów i infekcji. Aby zachować zdrowy narząd słuchu, przestrzegaj podstawowych zasad:

• zrezygnuj ze słuchania głośnej muzyki, staraj się jak najbardziej zredukować głośność dźwięku;
• skróć czas słuchania muzyki przez słuchawki;
• wybieraj dobrej jakości słuchawki, najlepiej nauszne, a nie te wkładane do przewodu słuchowego;
• po ekspozycji na hałas zapewniaj narządowi słuchu odpoczynek w ciszy.

Pamiętaj też, że nawet najmniejsze podrażnienia tkanek małżowiny usznej i przewodu słuchowego zwiększają ryzyko infekcji, dlatego nie warto ich lekceważyć. Ważna jest więc także prawidłowa higiena uszu. Nie wkładaj do przewodu słuchowego żadnych przedmiotów, w tym patyczków higienicznych. Po każdym myciu dokładnie osuszaj uszy, tak aby nie zalegała w nich wilgoć.

Ból ucha od słuchawek – łagodzenie objawów

Dolegliwości, którym towarzyszy ból ucha od słuchawek, swędzenie i obrzęk kanału słuchowego czy stan zapalny ucha zewnętrznego, to część ze wskazań do stosowania kropli do uszu LIX. To wyrób medyczny, który zawiera glicerol o właściwościach wiążących cząsteczki wody, dzięki któremu krople wspomagają osuszanie tkanek i mogą być stosowane także przy zapaleniu ucha zewnętrznego.

Poprzez działanie osuszające kanał słuchowy glicerol redukuje obrzęk, a tym samym uśmierza dolegliwości bólowe. Krople LIX zmiękczają też woskowinę, ułatwiając jej usunięcie z przewodu słuchowego.

Składnikiem kropli LIX jest także lidokaina o właściwościach powierzchniowo znieczulających, która wspomaga działanie glicerolu. Jeśli więc dokucza ci ból ucha od słuchawek, dzięki temu preparatowi poczujesz ulgę.

Jeśli jednak nie masz pewności, czy ból ucha wynika z noszenia słuchawek lub odczuwasz objawy zapalenia ucha, skontaktuj się z lekarzem. Przy infekcji konieczne może okazać się stosowanie środków przeciwgrzybiczych lub antybiotyków.

Ból ucha od słuchawek – FAQ

Czy ucho może boleć od słuchawek?

Długotrwałe noszenie słuchawek, szczególnie dousznych, może powodować dyskomfort, a nawet ból. Ból ucha od słuchawek może wynikać nie tylko z ucisku słuchawki na ucho, ale także ze zbyt głośnego słuchania muzyki.

Czy słuchawki są szkodliwe dla słuchu?

Głośne i długotrwałe słuchanie muzyki przez słuchawki może doprowadzić do znacznego ubytku słuchu. Z tego względu należy ograniczać korzystanie ze słuchawek dousznych oraz dbać o odpowiednią głośność muzyki.

Czy słuchawki powodują zapalenie ucha?

Częste korzystanie ze słuchawek dousznych może przyczyniać się do powstawania mikrootarć, które sprzyjają wnikaniu drobnoustrojów do tkanek. Ponadto może prowadzić do gromadzenia się woskowiny. Te czynniki sprzyjają rozwojowi stanu zapalnego w uchu.

Źródła

1. Zagor, Urazy akustyczne, https://www.mp.pl/pacjent/otolaryngologia/choroby/choroby-uszu/110217,urazy-akustyczne
2. Zagor, Zakażenia ucha zewnętrznego, https://www.mp.pl/pacjent/otolaryngologia/choroby/choroby-uszu/106224,zakazenia-ucha-zewnetrznego

LIX/15355/03/24